Wat is een hard fork?

Een hard fork, zoals die betrekking heeft op blockchain technologie, is een radicale verandering in het protocol van een netwerk die voorheen ongeldige blokken en transacties geldig maakt, of omgekeerd. Een hard fork vereist dat alle nodes of gebruikers upgraden naar de nieuwste versie van de protocolsoftware.

Forks kunnen geïnitieerd worden door ontwikkelaars of leden van een cryptogemeenschap die ontevreden worden over functionaliteiten die bestaande blockchain implementaties bieden. Ze kunnen ook ontstaan als een manier om financiering voor nieuwe technologieprojecten of cryptocurrency-aanbiedingen te crowdsourcen.

Een hard fork kan worden afgezet tegen een soft fork.

Belangrijke verklaringen

• Een hard fork verwijst naar een radicale verandering van het protocol van een blockchain netwerk die effectief resulteert in twee vertakkingen, een die het vorige protocol volgt en een die de nieuwe versie volgt.
• Bij een hard fork krijgen houders van tokens in de oorspronkelijke blockchain ook tokens in de nieuwe fork, maar miners moeten kiezen welke blockchain ze verder verifiëren.
• Een hard fork kan in elke blockchain voorkomen, en niet alleen in Bitcoin, waar harde forken Bitcoin Cash en Bitcoin SV hebben doen ontstaan, naast verschillende andere.

Een hard fork begrijpen

Een hard fork is wanneer knooppunten van de nieuwste versie van een blockchain de oudere versie van de blockchain niet langer accepteren. Zo ontstaat een permanente afwijking van de vorige versie van de blockchain.

Door een nieuwe regel aan de code toe te voegen ontstaat in wezen een fork in de blockchain: het ene pad volgt de nieuwe, opgewaardeerde blockchain, en het andere pad gaat verder langs het oude pad. Over het algemeen zullen degenen op de oude keten na korte tijd beseffen dat hun versie van de blockchain verouderd of irrelevant is en snel upgraden naar de nieuwste versie.

Hoe forken werken

Een fork in een blockchain kan in elk crypto-technologisch platform voorkomen – niet alleen in Bitcoin. Dat komt omdat blockchains en cryptocurrency in principe op dezelfde manier werken, ongeacht op welk crypto-platform ze staan. Je kunt de blokken in blockchains zien als cryptografische sleutels die geheugen verplaatsen. Omdat de miners in een blockchain de regels bepalen die het geheugen in het netwerk verplaatsen, begrijpen deze miners de nieuwe regels.

Alle miners moeten het echter eens zijn over de nieuwe regels en over wat een geldig blok in de keten omvat. Wanneer je die regels wilt veranderen moet je dus “fork it” – als een splitsing in een weg – om aan te geven dat er een verandering in of een afleiding van het protocol is. De ontwikkelaars kunnen dan alle software bijwerken om de nieuwe regels weer te geven.

Het is door dit splitsingsproces dat verschillende digitale munteenheden met op Bitcoin gelijkende namen zijn ontstaan: Bitcoin Cash, Bitcoin Gold, en andere. Voor de toevallige cryptocurrency belegger kan het moeilijk zijn het verschil tussen deze cryptocurrencies te onderscheiden en de verschillende forks op een tijdlijn in kaart te brengen.

Redenen voor een hard fork?

Er zijn een aantal redenen waarom ontwikkelaars een hard fork kunnen implementeren, zoals het corrigeren van belangrijke veiligheidsrisico’s die in oudere versies van de software gevonden zijn, om nieuwe functionaliteit toe te voegen, of om transacties terug te draaien – zoals toen de Ethereum blockchain een hard fork maakte om de hack op de Decentralized Autonomous Organization (DAO) terug te draaien.

Na de hack stemde de Ethereum gemeenschap bijna unaniem voor een hard fork om transacties terug te draaien die door een anonieme hacker voor tientallen miljoenen dollars aan digitale valuta wegsluisden. De hard fork hielp ook DAO token houders hun Ether (ETH) tegoeden terug te krijgen.

Het voorstel voor een hard fork wikkelde niet bepaald de transactiegeschiedenis van het netwerk af. In plaats daarvan verplaatste het de fondsen die aan de DAO gebonden waren naar een nieuw gecreëerd smart contract met als enig doel de oorspronkelijke eigenaars hun fondsen te laten opnemen.

Houders van DAO tokens konden ETH opnemen tegen een koers van ongeveer 1 ETH voor 100 DAO. Het extra saldo aan tokens en alle Ether die overbleef als gevolg van de hard fork werd door de DAO curatoren teruggetrokken en verdeeld om de organisatie een “failsafe bescherming” te bieden.

Hard forks vs. soft forks

Hard forks en soft forks zijn in wezen hetzelfde in de zin dat wanneer de bestaande code van een cryptocurrency platform veranderd wordt, een oude versie op het netwerk blijft terwijl de nieuwe versie gemaakt wordt.

Bij een soft fork blijft slechts één blockchain geldig terwijl gebruikers de update overnemen. Terwijl bij een hard fork zowel de oude als de nieuwe blockchain naast elkaar bestaan, wat betekent dat de software moet worden bijgewerkt om volgens de nieuwe regels te werken. Beide forks creëren een splitsing, maar een hard fork creëert twee blockchains en een soft fork is bedoeld om er één tot resultaat te hebben.

Gezien de verschillen in veiligheid tussen hard en soft forks, roepen bijna alle gebruikers en ontwikkelaars om een hard fork, zelfs als een soft fork de klus lijkt te kunnen klaren. Het reviseren van de blokken in een blockchain vereist een enorme hoeveelheid rekenkracht, maar de privacy die een hard fork oplevert is zinvoller dan het gebruik van een soft fork.